Pierwszy raz jadę na gravelu. Możliwe, że ostatni

Dzisiaj przesyłka od Michała. Miał mi pożyczyć gravela. Zapomniał tylko powiedzieć, że w częściach. 

Mój największy problem jest taki, że jestem gravelowo trochę upośledzony. Technicznie też. Tak, ten odcinek nie będzie dobry. Najważmiejsze, że trzymam stały poziom.

Udowadniam to także zdolnościami manualnymi. Nawet owijka to jest coś co mnie znacząco przerasta. 

Jeszcze nigdy się tak nie bałem jechać na rowerze. Nie dlatego, bo to gravel. Dlatego, bo ja go składałem.

Na wszelki wypadek wybiorę krótką trasę. Mniejsze ryzyko kolejnej kompromitacji.

Dlaczego gravele stały się teraz tak popularne?

Może moja diagnoza jest zła, ale wydaje mi się, że ogranicza się próg wejścia. Szosa często jest ortodoksyjna. 

W sensie – a bo to musi byc odpowiedni strój, wymagane sa SPD, a bo to nogi już by wypadało ogolić. Wiem, że to stereotypy i velominati. 

Drugie ograniczenie szosy to wąskie opony, które nadają się tylko na asfalt. 

W wielu przypadkach bedzie też chodziło o ograniczenia wagowe, które czasem też są troszkę stereotypowe. Ja na przykład nie uważam, że nie wypada na szosie jeździć mając 100 kg. 

W każdym razie gravel ma szerokie kapcie. Tutaj jest 35 mm, bieżnik i 4.5 atmosfery maks. 

No czuć na asfalcie, że to nie chce tak jechać jak szosa. 

To nie kwestia wagi tego roweru, bo on jest 3 kilo cięższy od mojego. 

Mam wrażenie jakbym przesiadł się z wyścigówki do suva, czyli samochodu, który jest trochę sportowy a trochę terenowy. 

Odruchowo też szukam dużego blatu, ale z przodu jest tylko jedna zębatrka. Z tyłu z kolei kaseta wielkości naleśnika z mojego śniadania. 

Po za tym wszystko działa tak samo, tylko ciężej.